Debuutfilm van Andrew Legge, ‘Ierlands best bewaarde filmgeheim’, is een inventieve tijdreis waarin twee zussen de loop van WOII beïnvloeden met een zelfgebouwde machine, ‘Lola’. Een ‘spectaculaire lowbudget sciencefictionfilm’. Zo werd Andrew Legge’s speelfilmdebuut ontvangen op het filmfestival van Locarno.

Londen, 1941, de stad lijdt onder de ‘Blitzkrieg’-bombardementen van Hitlers Luftwaffe, Thomasina en Martha maken zich zorgen: wat als de nazi’s winnen? De twee getalenteerde zussen – hun ouders zijn overleden – bouwen een machine waarmee ze radio- en tv-uitzendingen uit de toekomst kunnen ontvangen. Ze noemen de tijdreismachine ‘Lola’. Al gauw dansen David Bowie, de Stones, de Kinks en allehande punkgroepen over het scherm, de zussen dansen mee op revolutionaire muziek die nog gemaakt moet worden, een anachronistisch feest in oorlogstijd.

Maar Lola kan meer, bedenken ‘Thom’ en ‘Mars’; ze geven de machine opdracht informatie uit de toekomst te onderscheppen om de Britse inlichtingendienst te helpen. Het blijkt een succes, de geallieerden raken aan de winnende hand – totdat Thom een fatale fout maakt en de toekomst een nachtmerrie wordt…

Lola is het speelfimdebuut van de jonge Ierse regisseur Andrew Legge. Zijn razend inventieve lowbudget sciencefictionvertelling is zowel een speelse tijdreis en ode aan de popmuziek, als een bespiegeling over ‘what if’-geschiedschrijving, de manipulatieve macht van massamedia en het verlangen verleden en toekomst om te buigen naar eigen inzicht, ten goede of ten kwade.